My zdrowi nie wiemy, jak to jest, kiedy lęk przed nieznanym mrozi ciało i duszę. Gdy obawa o to, co dalej nie pozwala skupić się na niczym innym. Gdy gniew, żal, pretensje i tęsknoty zabierają chęć do działania. Bo przecież lepiej już było. Przed tym wszystkim, co się stało. Przed rakiem. Bo przecież jak jest rak, to może być tylko gorzej.

Jak znaleźć światło, gdy wokół tylko ciemność? Jak zapanować nad rozpaczą? Jak rozmawiać o tym, co trudne i bolesne? Jak iść, nie znając ani drogi ani rezultatu wędrówki? Ewa, bohaterka książki, którą trzymacie w ręku, zadaje sobie te same pytania. I wraz z bliskimi szuka odpowiedzi.

Jej podróż jest niezwykła. Dodaje otuchy, wyjaśnia, koi, podtrzymuje na duchu. Wydobywa na wierzch strach i stara zmienić się go w nadzieję. Nie ukrywa go, nie chowa, nie unika, tylko odważnie staje mu naprzeciw. Wybacza każdą złamaną obietnicę, samotność zastępuje bliskością, otula poczucie winy i rozjaśnia mroczne zakamarki myśli. Zauważa emocje, nazywa je, nadaje im sens i właściwe znaczenie. Pomaga zbierać rozsypane puzzle życia w całość. Znów nadaje mu kierunek. Wchodząc do świata Ewy, przekonacie się, że to co poznacie nie jest już takie straszne. Że to, co potraficie nazwać, staje się prostsze i bardziej zrozumiałe. Że to, co przemyśleliście, pomaga znaleźć rozwiązanie. I ruszyć naprzód.

Bierzcie i czytajcie. Bardzo polecam.