Jak to jest, gdy chorujemy na nowotwory? Jak to jest, że śmiertelna choroba może dotknąć każdego, bez względu na wiek?

Zaproszona do projektu Wielka Księga Bajek Terapeutycznych dla mniejszych i większych, czuję wdzięczność i spokój. Przeczytałam je jako pacjentka hematoonkologiczna – i wiesz co? Poczułam je jako kolejne wyzwanie dla mnie. Teraz wiem więcej na temat emocji, które potrafią płatać figle i zmieniać się jak w kalejdoskopie. Każdego dnia chcę je lepiej rozpoznawać i się na nich koncentrować. Czyli na sobie. Wiele razy utożsamiałam się z uczuciami i spostrzeżeniami Ewy. Byłam tam. W czarnej dziurze, ciemnym lesie, płakałam z bólu, samotności i tęsknoty. Wiele razy zastanawiałam się, kto wygra rak, czy ja? Czasem towarzyszyło mi zwątpienie, niepokój, ale częściej chwytałam się wiary i nadziei na wyzdrowienie.

Moi współtowarzysze podróży po hematologicznym świecie byli jak nasze bajkowe bociany. Jedni odlatywali daleko, a inni przylatywali na szpitalny oddział. Czerpałam z ich doświadczenia. Na oddziale wsparcie płynęło od bliskich i od pacjentów. Brałam je garściami. „Jesteśmy drużyną!” – to słowa taty Ewy, które mocno mi wybrzmiewają.

Czytelniku, bajki które trzymasz w ręku mają za zadanie wspierać młodszych i starszych. Zapraszam Cię do wejścia w magiczny las. Do spotkań ze zwierzętami. Do rozmów a tym samym oswajania emocji. Do przemyśleń i powrotów w magiczny las.

Ja na pewno będę wracać,